Picton - Kaikoura

Vrijdag de 18e inderdaad de dingen gedaan die we moesten doen (zie vorige artikel). Visum was klaar gelukkig.

Zaterdag de 19e jan. eerst beiden naar de kapper geweest (hadden we gisteren geen zin in), Rene naar de barber en Geke naar de hairdresser. De hairdresser was ongeveer 3x zo duur als de barber. Maar goed, we zijn netjes gekapt aan boord van de ferry gegaan die ons van Wellington op het Noorder-eiland naar Picton op het Zuider-eiland brengt. Lekker in het zonnetje op het dek gezeten, het hoofd wel een beetje verbrand nu er niet meer zoveel haar op zit. Het is een hele mooie overtocht, vooral het laatste uurtje die door de Queen Charlotte Sound gaat (zie foto), deze Sound is onderdeel van de grote Marlborough Sounds, een soort fjordengebied. Links en rechts groen beboste heuvels met inhammen en prachtige baaien. Het zeewater heeft allerlei tinten groen en blauw.
In Picton aangekomen inkopen gedaan, camping opgezocht en potje gebrouwen. Het is voor het eerst deze vakantie dat het tentenveldje vol is. Vandaag was een prachtige zonnige dag, wel veel wind maar de overtocht was toch redelijk rustig.

Zondag 20 jan. beginnen we eindelijk echt met onze fietstocht over het Zuidereiland. Voor Rene voelt het zelfs of onze vakantie nu pas echt begint. De fietstocht is gelijk een test om te kijken hoe zwaar een heuvel met een normaal pijltje is en hoe zwaar een vetgedrukt pijjltje is. We hebben nl. als leidraad een duitstalig boekje met een fietsroute met mooie gedetaileerde hoogteprofielen. Onze route bevat dus heeeeeel veel pijltjes. Verder bevat het boekje ook nog nuttige info over overnachtingsmogelijkheden, winkels, etc.
De tocht van vandaag is voor Nieuw-Zeelandse begrippen vrij vlak en voert langs de oostkust naar het zuiden, links af en toe de zee en rechts geelbruine heuvels (de heuvels zijn begroeid met dor gras, 's avonds lees ik in een boerenmaandkrantje dat het voor de tijd van het jaar veel te droog is). In dit gebied zijn veel wijnplantages, de grond schijnt hier erg vruchtbaar te zijn en dit gebied is een van de belangrijkste wijnproducerende regio's van Nieuw Zeeland. Verder is er veel fruitteelt en op het eind van onze dagetappe, vlak voor Ward, zijn er zoutvelden die in het zonlicht mooi rose oplichten. Al met al een mooie, wederom zonnige, tocht. Helaas wel wat druk op de weg, vooral in het begin.
In Ward, een gehucht bestaande uit een motel, een gesloten cafe, gesloten tankstation en dat was het dan wel, een tentplaats bij het motel genomen. Heel goedkoop (15 dollar, een dollar is ong. 50 ct). Er zijn wel geen kookfaciliteiten maar die hebben we zelf bij ons en je hebt een prive douche met toilet en zelfs handdoeken. We zijn dan ook de enige gasten.

Maandag 21 jan. wederom een mooie nog steeds vrij vlakke etappe verder langs de rotsachtige oostkust naar beneden. Het strand wat we sporadisch zien is grijs/zwart van kleur. De weg is een stuk rustiger dan gisteren, wel worden we af en toe de berm ingedrukt door een vrachtauto maar meestal is er een vluchtstrook langs de weg. Wat we wel missen zijn de vele harde vogelgeluiden van de kaketoe's, lachvogels, en andere exotische vogels. Die geluiden en vogels maakten Australie toch wel bijzonder. We zitten duidelijk in een ander klimaat, veel dennebomen, yucca's en zelfs wilgen.
De laatste 20 km. hebben we ontzettend veel pelsrobben gezien die op de rotsen voor de kust liggen te zonnebaden, aan het spelen en zwemmenzijn. Bijzonder om dit van zo dichtbij (soms op nog geen meter afstand) te zien en te ruiken!! Ook zijn er veel stalletjes langs de weg waar gekookte kreeften worden verkocht (zie foto).
In Kaikoura aangekomen boeken we 3 nachten een plekje op de camping. Kaikoura is een erg toeristisch plaatsje (alhoewel we het idee hebben dat de echte vakantiepiek al geweest is gezien de vele motels met vacancy). De meeste mensen komen hier naartoe om naar de walvissen te kijken die hier enkele kilometers voor de kust zwemmen. Met een boot ga je de zee op, de boot heeft een hydrofoon aan boord die de geluiden van de walvis opvangt als ze op jacht zijn naar reuze-octopussen. Als het signaal is opgevangen vaart de boot naar de plek waar de walvissen opduiken om adem te halen. De walvis blijft zo'n 10 minuten boven water. Ook wij gaan zo'n walvisvaart boeken.
Het weer is vandaag erg warm en klammig en ook de avond is erg zwoel. Dus lekker buiten op een terras gegeten met uitzicht over zee.

Dinsdag 22 januari begint de dag met storm maar ons tentje houdt zich goed. Alle walvisvaarten zijn vanwege de storm afgelast. We boeken een tocht voor morgen in de hoop dat de storm gaat liggen. We brengen de dag door met wasje doen en een wandeling maken. Lekker relaxed. Het mag dan wel stormen maar de temperatuur is nog steeds erg aangenaam en de aangekondigde regen laat zich niet zien.
's Avonds gezellig in de campingkeuken gegeten waar we aan de praat komen met 2 nederlandse boys die net voor 600 dollar (300 euro) een auto gekocht hebben in Christchurch (ca. 200 km. verderop). Dit was hun eerste tochtje vandaag en ze hadden vandaag al 2x stil gestaan met een kokende motor. Dat belooft niet veel goeds. 's Avonds toch nog een dikke bui maar dat was het dan wel met de aangekondigde regen. Geke sprak bij de visboer nog een mevrouw die in Christchurch woont en volgens haar is het al vanaf november mooi weer. Hopenlijk blijft dit ook de komende maanden zo.

Woensdag 23 januari miezerregen in de ochtend maar al gauw trekt de lucht open en de storm is inderdaad gaan liggen. Vandaag dus de walvistocht en ja, we hebben een walvis gezien. Alles gaat heel officieel, inchecken, veiligheidsfilmpje en dan mogen we de boot op. Gedurende de tijd dat de boot vaart mag je niet aan dek komen en dat is maar goed ook. De golven zijn helemaal niet zo hoog (1 meter) maar de boot klapt erover, een kermisattractie is hier niets bij. Af en toe is het gewoon een vrije val. Onderweg veel zeevogels gezien, o.a. albatrossen. Heel mooi om te zien hoe deze vogels op de luchtstromen zweven. Een paar keer hebben we voor niets stilgelegen maar uiteindelijk wordt er een walvis gevonden. Een groot gevaarte, 14 meter lang, een tiener. Een volwassen potvis kan 18 meter worden. Imposant als hij spuit en het mooiste is natuurlijk als de walvis onderduikt en als laatste zijn staart de hoogte in gaat en in de zee verdwijnt. Daarna nog heel veel dolfijnen gezien, springend, buitelend, salto's voor en achterover. Hier kun je wel uren naar kijken maar helaas moet de boot weer terug voor de volgende groep. Rene heeft erg z'n best gedaan om foto's te maken maar dat valt niet mee.