Tijdelijk terug naar Nederland

In Invercargill bereikt ons het bericht dat de moeder van Geke overleden is. We hebben de reis onderbroken en zijn zaterdag 23 febr. teruggekeerd naar Nederland waar we zondag zijn gearriveerd. We hopen 6 maart onze rondreis te hervatten.

Dunedin - Invercargill

Als we zondag 17 febr. op de fiets stappen om Dunedin te verlaten waait het nog steeds erg hard. We nemen achteraf gezien een verkeerde route. De gekozen weg leidt nl. naar een gigasteile heuvel, dus dat werd merendeels de fiets tegen de heuvel opduwen. Niet zo slim van ons, een uurtje zweten. Het bleef gelukkig bij deze ene heuvel. De weg leidt langs de kust, erg mooi maar we kunnen er niet echt van genieten omdat we worstelen tegen de wind en soms moeite hebben om niet van de weg te waaien. We besluiten dan ook, na 20 km., om in Brighton een cabin op de camping te nemen want doorfietsen is gekkenwerk. In de krant lezen we dat de storm van gisteren de ergste was sinds 2000 en dat ook in de loop van vandaag de wind alleen maar zal aantrekken. 's Middags strandwandeling gemaakt, onze benen worden gezandstraald maar het is hier wel mooi. We brengen de rest van de dag door met het lezen van de dikke zondagskrant en TV kijken. In Brighton valt niets te beleven, we zijn blij dat er een kleine camping met winkeltje is.

Maandag 18 febr. fietsen we verder zuidwaarts de oostkust af. De weg golft op en neer en we kijken de eerste 20 km uit op een bulderende zee met hoge golven. Het waait nog steeds erg hard, wind tegen, maar we worden niet meer heen en weer geslingerd over de weg. In Taieri Mouth maken we de fout de scenic route te volgen i.p.v. de kustweg. De scenic route leidt dwars over een heuvelrug terug naar de drukke hoofdweg. Dat is op zich nog niet zo erg maar deze weg gaat de eerste 5 km wel erg steil omhoog. Dat wordt dus weer een uurtje duwen met af en toe een stukje fietsen, weer een zwaar uurtje dus. Op de hoofdweg worden we nog vergast op een wegopbreking en moeten we stofhappen over een smalle strook opgebroken weg waar de auto's ons amper kunnen passeren. Dat wordt dus een leuke file achter ons. In Milton aangekomen zetten we een punt achter deze fietsdag, we zijn het zat om tegen de wind in te fietsen en hopen dat de voorspellingen morgen uitkomen (minder wind).

Dinsdag 19 febr. fietsen we de eerste 20 km nog langs de drukke doorgaande weg die erg heuvelachtig is, veel kleine steile klimmetjes. Het landschap is inmiddels aardig groen geworden, veel koeien en schapen en ook veel akkerbouw. Na Balclutha wordt de scenic route zoals we verwacht hadden. Bijna geen verkeer en een mooi lieflijk landschap. We weten dat deze route door het uiterste zuiden van het zuidereiland ons de nodige zweetdruppeltjes zullen gaan kosten, in ons fietsrouteboekje wemelt het de komende dagen van de dikke pijltjs. Maar dat hebben we er graag voor over. Op de top van Tunnel Hill maken we een korte wandeling naar en door een oude spoorwegtunnel. In 1881 is deze tunnel aangelegd voor de verbinding tussen Balclutha en Owaka voor het transport van hout, inmiddels is deze spoorlijn niet meer in gebruik. In Owaka is er kampeermogelijkheid bij de jeugdherberg. De jeugdherberg is een oud en groot gebouw, de gangen doen een beetje ziekenhuisachtig aan. Maar er zijn mooie serres waar je kunt zitten en hier staan heerlijke banken en alles doet heel gezellig aan. Het is een gigacomplex, als er 10 gasten zijn is het veel. 's Avonds lekker op de bank gehangen, boekje gelezen. Alle radiatoren in dit gebouw zijn loeiheet terwijl het notabene zomer is.

Woensdag 20 febr. wordt een sightseeing fietsdagje van wel 35 km. Tegen elven zitten we op de fiets, het is een stralende dag vandaag. Na 10 km besluiten we van de route af te wijken door een onverharde weg in te slaan die naar een waterval 8 km verderop leidt. We willen na deze waterval de weg verder afrijden die dan weer terug komt op de hoofdroute, we hopen zo in ieder geval een beklimming te omzeilen. De waterval schijnt erg populair te zijn want er rijden de nodige auto's en zelfs een bus op dit landweggetje. Boven op de berg komt Rene aan de praat met een boer (zoals gewoonlijk moet Rene weer eens op mij wachten). Op zijn boerderij zijn ze schapen aan het scheren en we mogen daar wel een kijkje nemen. Dat aanbod accepteren we natuurlijk graag. In een grote schuur hanteren 4 mannen het scheerapparaat en 4 personen zijn verantwoordelijk voor het sorteren van de wol en de wol in grote balen stoppen. Ongelooflijk hoe snel een schaap geschoren is. Er wordt in hoog tempo gewerkt en dat moet ook wel want er staat nog een hele horde schapen en lammeren te wachten. Even verderop komen we dan bij de parkeerplaats van de waterval aan. Vanaf hier is het 10 min. lopen door een bos naar de waterval. Na bezichtiging van de waterval fietsen we de onverharde weg verder af en komen na een paar kilometer weer op de doorgaande weg. We hebben inderdaad een beklimming omzeild en het was een leuk stukje fietsen. Na een mooie afdaling gaat de weg weer geleideljk omhoog. Na enige kilometers komen we bij de Matal watervallen. Wederom een wandeling van 10 min. door een bos. Hier treffen we een deense fietser waar we een tijdlang mee aan de praat raken, d.w.z. hij praat vnl., in moeizaam engels, over zijn problemen met Air New Zealand. Zijn bagage is nl. zoekgeraakt en is nog nog steeds niet boven water. In Papatowai sluiten we deze fietsdag af en zetten ons tentje op. Morgen fietsen we hopenlijk wat meer kilometers, de laatste paar dagen zijn we niet veel opgeschoten.

Donderdag 21 febr. is het bij het opstaan behoorlijk fris. Dit is de laatste dagen steeds zo, je kunt merken dat we later in het seizoen komen. Gelukkig komt de zon er door en als we tegen elven op ons fietsje stappen is het weer een stralende en warme dag. Onze tocht gaat vandaag door een bosrijk gebied, we horen dan ook veel vogels alleen zien we ze niet. Ook vandaag is er weer veel te zien onderweg. In het begin gaat de route nog langs de kust. We moeten aardig klimmen en dat geeft weer mooie uitzichten op zee. Bij Lake Wilkie maken we een wandeling langs het meertje, informatieborden vertellen de geschiedenis van het meer dat steeds kleiner wordt omdat het meer wordt "opgeslokt" door de omliggende bossen. Onze volgende stop is bij de McLean Falls. We letten echter niet goed op en parkeren onze fietsen op een grote parkeerplaats bij een cafe. Blijkt achteraf (dit zien we pas als we weer wegfietsen) dat we nog 3 km hadden moeten doorfietsen. Deze watervallen hebben we dan ook niet gezien want na een kwartiertje lopen vonden we het wel goed en zijn we teruggegaan om een kop koffie te drinken in het cafe. Na 35 km verlaten we de heuvelachtige hoofdroute en slaan een weg in die naar de kust leidt. We willen op de camping in Curio Bay overnachten maar eerst passeren we nog een waterval met de mooie naam Niagara Falls. Deze naamgeving blijkt een grapje te zijn van de ontdekker van deze waterval, aldus een toelichting op een bordje bij de waterval en dit stelt dus ook niets voor. De camping in Curio Bay is heel mooi gelegen aan de kust maar de faciliteiten zijn waardeloos. Gelukkig blijven we hier maar 1 nachtje. Aan het begin van de avond lopen we naar de rostkust waar in de schemering pinquins aan land komen. En inderdaad, we zien een yellow eyed pinguin, een met uitsterven bedreigde soort, aarzelend aan land komen. De pinguin maakt uitgebreid toilet en waggelt de rotsen over en verdwijnt in het struikgewas. Tegen achten gaan we koken in de gigakleine keuken, een kleine ronde silo waar je je kont amper kunt keren, doorsnee silo ca. 3 m. In de keuken staat een zielig kookplaatje, wat natuurlijk bezet is. We pakken dus ons brandertje maar weer eens onder uit de tas, dit is wel de 2e keer sinds we in Nieuw Zeeland zijn dat we het brandertje gebruiken. Het is wel gezellig zo behelpen in een kleine ruimte. We drinken nog een kop koffie op een bankje met uitzicht op zee en een opkomende volle maan. Dat is weer eens wat anders dan een ondergaande zon. We zijn nog net op tijd om in de schemer bij een wasbakje op het onverlichte toilet onze tanden te poetsen.

Vrijdag 22 febr. beklimmen we na het ontbijt eerst een rots om het uitzicht te bewonderen en hopenlijk een blik op te vangen van de zeldzame Hector dolfijn (zijn er nog 7000 van), Deze dolfijnen zwemmen regelmatig met opkomend tij in de baai rond. Helaas zijn we te vroeg en aangezien ons een lange dagetappe staat te wachten stappen we maar op de fiets. Als het goed is krijgen we aan de westkust ook nog de kans om deze dolfijnen te zien. De eerste 15 km leidt over gravelweg. We besluiten de afslag naar Slope Point (het zuidelijkste puntje van het zuidereiland), over te slaan. We hebben nl. geen zin om nog 8 km extra heen en terug onverhard te fietsen. Wel maken we nog een wandeling door een stukje oerbos. Vroeger bestond dit hele gebied uit bos maar begin 1900 is al dit bos gekapt t.b.v de houtwinning en de landbouw. We hebben zowaar 2 leuke koffiestops vandaag. De eerste is bij een art gallery, we mogen achterin de mooie privetuin zitten op een knus bankje met uitzicht op schapen en de zee. En de volgende koffiestop is in een mooi aangelegd vijver/parkcomplexje. Dit was vroeger een kolenmijn (open mijnbouw). Toen de mijn gesloten werd en de pompen afgekoppeld werden liep dit afgegraven gebied onder water. In 2004 hebben de huidige eigenaren dit stuk verwaarloosde grond aangekocht en er een mooie tuin van gemaakt. Het park ook rondgewandeld natuurlijk, achtervolgd door vele waggelende eenden. Na dik 90 km bereiken we eindelijk de camping in Invercargill.

Dunedin

Donderdag 14 februari worden we wakker met regen. Het is een koude, bewolkte dag. Gelukkig wordt het in de loop van de dag droog. We maken een lange strandwandeling, drinken een kopje koffie in een "strandtent" en vervolgen de weg over een pad door de duinen. Helaas worden we na enige honderden meters uit de duinen geleid, de duinen en strandopgangen zijn afgesloten vanwege schade aan de duinen door de golfslag. In de loop van de middag gaan we met de bus Dunedin in. De stad hebben we vluchtig bekeken, kan ons niet echt bekoren. We zijn een internetcafe ingedoken en hebben de weblog bijgewerkt. Halverwege maar gestopt want het duurt uren om de foto's te uploaden. Nog wat gedronken en een hapje gegeten in de stad, het is tenslotte Valentijnsdag. Dat kun je hier niet vergeten want je wordt al maanden door de reclame op geattendeerd.

Vrijdag 15 febr. is het weer niet veel veranderd. De hele dag bewolkt en een hele harde wind. We besluiten om toch ons geplande tochtje over het schiereiland te fietsen. Dit schiereiland is ongeveer 30 km lang en op de punt van het eiland bevindt zich een albatrossenkolonie. Het doel van ons tochtje. De heenweg loopt gesmeerd langs een lekkere vlakke bochtige weg met de hevige wind in onze rug. Helaas is de excursie voor de albatrossen volgeboekt, we kijken wat rond, drinkje een kopje koffie, zien wat albatrossen in de lucht en dat was het dan wel. Halverwege de terugtocht besluiten we tijdens een theepauze de rest van de terugweg af te leggen over de high cliff road, zoals het woord als zegt een hooggelegen weg met hele mooie uitzichten links en rechts op de zee maar ook met een nog heviger wind. Geke wordt een paar keer van de fiets geblazen en achteraf gezien wat deze weg niet echt verantwoord en ook wel een beetje eng als je steeds heen en weer geslingerd wordt op een hele smalle weg met dan weer links dan weer rechts de afgrond. Op de camping aangekomen eerst maar een douche genomen om warm te worden want we zijn beiden behoorlijk verkleumd van de wind en de regen. Maar het was toch wel mooi.

Zaterdag 16 februari regen en storm. De afgelopen nacht weinig geslapen vanwege de storm die ons tentje alle kanten deed opschudden maar hij staat nog. We blijven dus maar een dagje langer want dit is absoluut geen fietsweer. Nog getracht een cabin te regelen maar alles is vol, dus hebben we maar wat extra scheerlijnen uitgezet. 's Middags maar weer naar Dunedin, te voet dit keer want de bus is net weg. We worden verrast met een wedstrijd tussen verschillende doedelzak spelende blaaskapellen (??, hoe zeg je zoiets??). Allemaal in vol tenue natuurlijk vanuit verschillende plaatsen in Nieuw-zeeland. Dunedin staat bekend als "het Edinburgh van het Zuiden" en ik moet zeggen de band van Dunedin kwam mij ook als beste over. Maar of de jury daar ook zo over denkt is ons niet bekend. De uitslag werd niet bekend gemaakt.

Gelukkig vinden we nu een internetcafe die razendsnel de foto's publiceert dus vandaar dat we nu alles hebben gepubliceerd in dit artikel en het vorige artikel.

Omarama - Dunedin

Vrijdag 8 febr. zitten we vroeg op de fiets, even na negenen. De klim naar de Lindis-pas verloopt eigenlijk zonder problemen. Alleen de laatste 2 km zijn wat steiler maar prima te doen. We hebben wel zwaardere klimmen gehad. De omgeving blijft mooi. Na de pas volgt een heerlijke lange afdaling van 10 km. Daarna nog een klimmetje naar Cluden Hill en voor we het weten zijn we in Tarras. Een gehucht maar wel met een tearoom. Na 80 km hebben we wel wat lekkers verdiend. In Tarras zelf is geen accomodatie maar 4 km buiten Tarras ligt een hostel, te bereiken via een slechte ongeasfalteerde weg. Deze 4 km's zijn nog de zwaarste km's van de hele dag. Het hostel ligt echt in de middle of nowhere en er is ook helemaal niemand aanwezig. Gelukkig is de deur niet op slot en stappen we maar naar binnen. Na wat rondgekeken te hebben, het ziet er niet overal even fris uit, nemen we de 2-persoonskamer in beslag. We weten nl. dat er nog 2 belgische fietsters ook hierheen komen. Er is ook nog een 3-persoonskamer en een prive-ruimte naast natuurlijk een woonkamer/keuken en een badkamer. Achteraf blijkt dat Phil, de eigenaar in het privekamertje slaapt en verder gewoon met de gasten woont in de woonkamer/keuken. Nadat we de belgische fietsters ontvangen hebben arriveert er ook nog een duitse dame op de fiets, die besluit haar tentje op te zetten. Zij heeft als enige van tevoren haar komst aangekondigd dus we weten dat de eigenaar op de hoogte is dat hij gast(en) kan verwachten. Na een uurtje arriveert Phil, een aardige praatgrage gozer die helemaal verbaasd is dat hij zoveel gasten heeft. Temeer daar het juist deze zomer voor hem een erg slecht seizoen schijnt te zijn. Aan het eind van de dag komen er nog 2 buurmannen (met ieder een eigen auto want buren is een weids begrip) op bierbezoek. Er wordt aardig ingenomen en Phil raakt dan ook behoorlijk boven zijn theewater. Het was een zeer bijzondere avond, de gasten lagen vroeg op bed want niemand had zin om bij de zuippartij aan te zitten.

De volgende ochtend, zaterdag 9 februari, was iedereen, incl. Phil, weer vroeg op. Phil verontschuldigde zich nog voor het kabaal van gisteravond. Hij had al weer volop praatjes maar was nog steeds even moeilijk te verstaan als gisteren helaas. Phil moest alweer vroeg op pad, naast zijn hostel heeft hij ook nog een houthakkersbedrijfje dus wij gaan als laatsten weg en laten de boel achter zoals we als eersten gekomen zijn, nl. alles blijft gewoon open.

Via een andere, betere, onverharde weg fietsen we terug naar de route. Als we weer op de hoofdweg komen belanden we in een giga schaapskudde die de hele doorgaande weg versperd. De route is heerlijk rustig en loopt langs het Dunstan meer. In Cromwell nemen we een koffiestop. Hier verlaten we de route uit ons boekje. We zijn vlakbij Queenstown (60 km) maar deze populaire bestemming zullen we pas over enige weken aandoen. Onze route leidt terug naar de oostkust waar de over enige dagen in Dunidin hopen aan te komen. We fietsen langs een glooiende weg met rechts de brede Clutha-rivier. In deze rivier en het omliggende gebergte werd vroeger veel goud gevonden. In Alexandra nemen we een cabin op de camping voor 2 nachten.

Zondag 10 februari is een nietsdoen dagje, uitslapen, uitgebreid ontbijten met een krantje en wederom wasje draaien. Vergeleken met andere fietsvakanties maken we erg veel gebruik van de wasmachine- en drogermogelijkheden. Tegen de middag maken we een wandelingetje langs de rivier, over een hangbrug naar een leuk cafeetje die heerlijke taart heeft. Inmiddels is het gaan regenen maar op wat buitjes na is het ook vandaag prima weer. Nog even naar bowling op het gras gekeken, een echte "ouderensport".

Maandag 11 februari beginnen we aan een tocht over een oude spoorlijn. Deze lijn is opgeheven en vervangen door een gravelpad, 150 km. lang. Op deze weg mag alleen gefietst, gewandeld en paard gereden worden, dus het is hier heerlijk rustig fietsen. Het pad loopt langzaam omhoog van 150 m naar de top op 618 m hoogte. M.a.w. de stijging is zo geleidelijk dat je amper merkt dat je omhoog gaat. De omgeving is heel gevarieerd, door ruige gebieden met wilde tijm en heel veel blauwe en gele bloemen. Soms langs gecultiveerde gebieden met vee en landbouw maar ook door hele ruige gebieden met veel rotsen van leisteen, kloven, door donkere tunnels, over heel veel spoorbruggen en heel veel mooie vergezichten. Na 65 km stoppen we in Oturehua. Eerst even inkopen doen in een heel oud winkeltje annex museum en daarna nemen we een cabin bij een backpackersaccomodatie. Het weer was heel mooi vandaag maar het laatste uurtje pakken donkere wolken zich samen en het regent de rest van de avond.

Dinsdag 12 februari vervolgen we de railtrail. Het is bewolk maar gelukkig droog. De eerste 30 km is de omgeving wat saai, open vlak landschap. We maken een wandeling naar een mijnschacht waar vroeger goud gewonnen werd. De wandeling ging door schapenland en halverwege onze fietsdag kom ik erachter dat mijn schoenen dus onder de poep zitten, lekker. In Wedderburn, het hoogste punt, bekijken we onder het genot van een kopje koffie een DVD over de geschiedenis van de spoorlijn en de aanleg van de railtrail. Vanaf hier gaan we weer geleidelijk aan dalen. In Ranfurley breekt tijdens een koffiestop de zon weer door en vanaf hier wordt ook de omgeving weer ruiger en dus interessanter. We moeten wel de schapen in de gaten houden die af en toe onze weg versperren. In Hyde overnachten we in een "hotel". Het publiek is wat meer mondain en ook ouder dan we gewend zijn. De mensen die we op de trail tegen komen zijn over het algemeen van het wat oudere soort. Er zijn vanavond 12 gasten, erg gemeleerd gezelschap. Een schots stel, een zuidafrikaans stel, wij dus als hollands stel en verder 6 kiwi's waarvan 1 kiwi ook nog weer eens getrouwd is met een fransman, dus eigenlijk een halve kiwi is. Allemaal erg bereisd en er ontstonden tijdens het gezamenlijke avondmaal dan ook leuke gesprekken/discussies over allerlei onderwerpen, o.a. natuurlijk de apartheid in zuid afrika. Het eten was overheerlijk, vooral de toetjes. Het is een bijzonder overnachtingsadres met erg gastvrije mensen.

Woensdag 13 januari doen we de laatste 30 km van de trail die eindigt in Middlemarch, weer een gehucht maar dankzij de trail is er wel mooi een cafe en fietsenwinkel dus eerst maar een kopje koffie. We ontmoeten hier 3 andere fietsers uit ons hotel die vanochtend al vroeg vertrokken zijn. Wij waren natuurlijk zoals gewoonlijk weer eens de laatsten die vertrokken. Vanuit Middlemarch fietsen we naar Pukerangi, 19 km. verderop, waar we een toeristentreintje willen nemen naar Dunedin. Na 10 km fietsen moeten we een onverhard doodlopend pad in, 9 km lang naar Pukerangi. Voor de zekerheid doen we nog even een check op de grote kaart van Nieuw-Zeeland maar heel Pukerangi komt niet op de kaart voor. Niet zo verwonderlijk zal later blijken want dit gehucht bestaat uit een piepklein stationnetje met in de verte een boerderij. Het onverharde pad leidt door een mooie lege omgeving en tot onze verbazing wordt het onverharde pad na enige kilometers een mooi geasfalteerde weg terwijl de weg notabene doodloopt in niemandsland. Al gauw komen we erachter waarom opeens asfalt, de weg gaat nl. steil omhoog, omlaag, omhoog. Dat is onverwacht zwoegen. Bij het stationnetje aangekomen, 3 uur te vroeg, dus totale leegte op twee picknictafels, een toilet (gelukkig) en een eenzame fietser na. Ook deze eenzame fietser, een man uit de buurt van Dunedin, kennen we reeds want hij heeft afgelopen nacht ook in Hyde overnacht. We zijn blij dat hij er is want nu weten we tenminste zeker dat de trein komt omdat hij een reservering heeft gedaan. Gezellig wat gekletst, broodje gegeten, boekje gelezen, 3 uur wachten is lang maar gelukkig schijnt de zon. Tot onze verbazing komen er ongeveer een half uur voor de trein arriveert verschillende toeringcarbussen, sommige leeg, sommige met passiers voor de trein. En als het treintje, wat dus een hele lange trein is, arriveert is het een drukte van belang van uit- en instappende mensen. De treinreis gaat door een hele mooi kloof, de rit is ongeveer 70 km. lang en duurt er 1 uur en 3 kwartier over. M.a.w. een slakkegangetje met onderweg ook nog een 5 min. fotostop. In Dunedin aangekomen gaan we naar een camping aan zee. We blijven hier een paar dagen. Helaas is er geen cabin vrij dus hebben we ons tentje maar opgezet.

Mount Cook

Maandag 4 febr. is een miezerdag. Wel jammer want de omgeving waarin we nu fietsen is echt fantastisch. We fietsen vandaag vanuit Twizel langs het Pukati stuwmeer omhoog naar Mount Cook (Aoraki). Dit dorp ligt op ruim 750 m hoogte. Het is hier heel stil op een enkele passerende auto/bus na en heel bijzonder, ook geen vogelgeluiden vandaag. De bergen gaan schuil onder een wolkendek. Het dorp doet wat wintersportachtig aan. We nemen een eenkamerappartement met uitzicht op Mount Cook, nu moeten alleen de wolken nog optrekken.
's Avonds hebben we een lekker hapje gegeten in een restaurantje, open haardvuurtje, ski's aan de wand.
Dinsdag 5 febr. is een stralende dag. We maken vandaag een fantastisch mooie 3 uur durende wandeling naar de Hooker gletscher. In dit berggebied zijn ontelbare gletschers, we zien er op onze wandeling dan ook heel wat in de verte liggen. De uitzichten zijn adembenemend en er zijn vandaag dan ook heel wat foto's gemaakt. We volgen een tijdje de Hooker rivier die heel snel stroomt. We moeten 2x een wiebelende hangbrug over over deze rivier. Uiteindelijk komt het pad, wat vnl. bestaat uit gravel en rotsen, uit bij het gletschermeer waar o.a. de Hooker gletscher op uitmondt. Bij dit meer nemen we een lunchpauze en genieten van de stilte om ons heen. In het meer drijven verschillende ijsschotsen afkomstig van de gletscher. Het meer en ook de rivier zijn erg grijs van kleur. De Hooker rivier mondt weer uit in het Putaki meer dat juist weer zo'n azuurblauwe kleur heeft.
Het dorp bestaat uit het gigagrote Hermitage hotel en wat motels en chalets, alles onder beheer van het hotel. Verder is er nog een YHA, 2 a 3 andere accomodaties, wat horeca en de onvermijdelijke Tourist Information. Er zijn allerlei mogelijkheden om er met de helicopter op uit te gaan, o.a. heliskien in de winter, met de heli landen en wandelen op een gletscher, rondvluchten en zelfs helibiken (met de heli omhoog en met de MTB naar beneden). Wij hebben het maar gewoon bij het maken van een wandeling gehouden.
's Middags nog gelounged in het Hermitage hotel. We hadden vandaag echt het gevoel in een wintersportgebied te zijn qua entourage, sfeer en prijzen.
's Avonds hebben we potje gekookt in de geweldig mooie keuken van ons appartementcomplex.

Woensdag 6 febr. wakker geworden met een stralende zon. Als we de gordijnen opentrekken hebben we vanuit ons bed een mooi uitzicht op Mount Cook en de zonovergoten gletscher. We zijn vandaag heel rustig langs dezelfde weg teruggefietst naar Twizel (een andere weg is er ook niet). In Twizel wederom de camping opgezocht en genoten van het mooie weer met een boekje bij de tent.

Donderdag 7 febr., het wordt saai maar het is wederom een stralende en warme dag. Vandaag staat er een zeer korte fietstocht op het programma naar Omarama, 33 km. We fietsen nog steeds door het gebied van de zuidelijke Alpen, een glooiende weg met links en rechts de bergen. We komen vrij vroeg in de middag aan. Kan Rene mooi wat onderhoud plegen aan de fietsen.

Tot nog toe valt het fietsen in Nieuw-Zeeland erg mee. Er zijn wel eens wat steilere stukken maar nooit echt lang. Meestal gaan de hellingen heel geleidelijk aan omhoog. Morgen wordt wrs. een andere dag, we moeten over een pas van 960 m en zitten nu op een hoogte van ruim 400 m. Op zich valt het te overbruggen hoogteverschil wel mee maar er schijnen behoorlijke steile stukken in te zitten (zowel omhoog als omlaag) en we komen 80 km lang niets tegen. Dus een rustig dagje als voorbereiding is niet verkeerd.

Geraldine - Twizel

Vrijdag 1 febr. is een warme en klamme dag. We besluiten vandaag niet de korte maar heuvelachtige route van Geraldine naar Fairly te nemen maar de 23 km langere maar vrij vlakke en rustige route. Deze weg leidt door een landelijke omgeving, veel schapen, langs zeer stille weggetjes. In het dorpje Pleasant Point nemen we een plezante koffiestop en vervolgen onze weg naar Fairly. De weg gaat vanaf Pleasant Point zeer geleidelijk omhoog. Opeens begint het vreselijk hard te waaien, we waaien bijna van de weg af. Het klamme weer slaat om en het is een stuk kouder. Met een stevige bries schuin achter ons bereiken we, net op tijd, droog de camping waar we een cabin nemen want het begint te regenen. Een verstandig besluit want het regent de hele avond en het is koud.
Fairly is een klein dorpje met wel de benodigde faciliteiten zoals een supermarktje, cafeetje en een bank maar geen pinautomaat. Een kleine misrekening omdat we bijna door onze dollars heen zijn.
We brengen een gezellige avond door in de campingkeuken met nog 3 andere nederlandse fietsers, kunnen we mooi wat ervaringen uitwisselen want zij fietsen in tegenovergestelde richting.

Zaterdag 2 febr. miezert het nog steeds. Bij het uitchecken op de camping betalen we achteraf toch nog met een creditcard en krijgen we onze 50 dollar voor de cabin terug zodat we wat meer cash hebben. In onze volgende stopplaats, Lake Tekapo, is nl. ook geen pinmogelijkheid. We vertrekken in de miezerregen. Wel jammer want het is hier een hele mooie omgeving maar de laaghangende bewolking neemt veel zicht weg. Op de top van de Burka Pass, ruim 700 m, hebben we dus geen mooie uitzichten. Maar na deze pas verandert het weer, het wordt zonniger en ook minder koud. Het landschap is na de pas veranderd, de omgeving is veel ruiger en droger. Als we bij Lake Tekapo aankomen is het weer helder en zonnig weer. Door de zon komt de beroemde kleur van het meer, heel helder azuurblauw mooi tot uiting en het azuurblauwe meer vormt dan ook een mooi contrast met de bruin/gele bergen.
We nemen eerst maar eens een kopje koffie met wat lekkers en genieten van het mooie uitzicht. Daarna zoeken we de camping op die eveneens aan het meer gelegen is en nemen hier wederom luxe een cabin. 's Avonds is het heel helder en koud. Vanaf een picknickbankje genieten we van het uitzicht op het meer en de bergen die mooi rood kleuren in de ondergaande zon.

Zondag 3 febr. is het eerst bewolkt. Het meer ziet er nu heel gewoontjes uit. Als we op ons fietsje stappen schijnt echter weer de zon en krijgt het meer weer die die bijzondere blauwe kleur. De omgeving waar we door heen fietsen is heel mooi, wel erg dor op wat plukjes naaldbomen na is er geen groen te zien. Alleen maar okerbruin dor gras. De boomgrens ligt hier erg laag, zo tussen de 700-800 m, de hoogte waarop wij fietsen. Op de bergen groeit niets. In de bermen wel veel, helaas uitgebloeide, lupines. En heel bijzonder, er is geen vee meer. Echt totale leegte.
Na zo'n 20 km. gaan we van de hoofdweg af en vervolgen onze route langs een kanaal dat het water van het ene stuwmeer naar het andere stuwmeer brengt. Lekker vlakke weg met om ons heen hoge bergen. Sommige bergen zijn bedekt met ijsstukken. Bij Lake Putaki, wederom zo'n azuurblauw meer, is geen overnachtingsmogelijkheid dus fietsen we nog 8 km door naar Twizel. Hier kunnen we gelijk geld pinnen om onze voorraad weer wat aan te vullen. 's Avonds hebben we heerlijk op een terrasje in Twizel buiten gegeten. We zitten weer wat lager dus het is 'avonds niet zo koud meer.