Hierbij willen wij iedereen bedanken voor de condoleances in verband met het overlijden van Geke's moeder. Het doet ons goed dat iedereen zo meeleeft.
Dinsdag 4 maart hebben we de reis weer hervat. Om 17.05 begint een lange vliegreis, via Londen, Hongkong, Auckland en Christchurch bereiken we uiteindelijk 6 maart om 16.30 uur Invercargill. We vonden het erg fijn dit keer via Hongkong te vliegen i.p.v. Los Angeles. Nu kunnen we tenminste tijdens de tussenstop rustig de benen strekken op het vliegveld. In Los Angeles was dit niet echt mogelijk. De tussenstop in LA werd vooral gebruikt om omslachtig door de douane te gaan zodat jouw gegevens (vingerafdrukken, foto) in de grote database opgenomen kunnen worden waarna je met z'n allen in een hok gestopt wordt tot je weer het vliegtuig in moet.
Onze fietsen en bagage staan gelukkig nog op de camping. We blijven 2 nachten in Invercargill zodat we wat bij kunnen komen van de reis.
Vrijdag 7 maart lekker uitgeslapen en 's middags Invercargill ingefietst. Een fleece gekocht voor Rene, die was nl. in het vliegtuig blijven liggen, en wat rondgewandeld door de regen.
Zaterdag 8 maart stappen we dan eindelijk om 10.15 uur weer op ons fietsje, gelijk een lange tocht van 85 km naar Tuatupere. De 1e 20 km tot onze koffiestop in Riverton zijn lekker vlak. Van glooiend worden de laatste 20 km weer heuvelachtig maar wel erg mooi, in de verte zie je de bergen van Fjordland al liggen. Fjordland is het grootste natuurpark van Nieuw Zeeland, erg ontoegankelijk. In dit natuurgebied zijn (de naam zegt het al) veel fjorden, o.a. de beroemde Milford Sound en Doubtful Sound (een sound is dus een fjord). Het ligt in de bedoeling deze fjorden de komende dagen te gaan bezoeken.
In Tuatupere nemen we een kamer in een backpackershostel. Het is hier heerlijk rustig en we zitten lekker op een groot gezamenlijk balkon in het zonntje van het uitzicht te genieten. Tot er een bus arriveert die als eindpunt dit hostel heeft. Ook wel weer gezellig om met meerdere mensen te koken en te eten in de gezamenlijke keuken.
Zondag 9 maart is de hostel als we opstaan al weer uitgestorven. Iedereen is reeds om 07.00 uur in de bus gestapt. Het weer ziet er niet echt aanlokkelijk uit, een vreselijk harde wind en er is vannacht en vanochtend veel regen gevallen. Toch om 10.15 maar weer opgestapt voor onze tocht van 80 km naar Manapouri, een fietstocht zonder onderbrekingen want er is onderweg niets te krijgen. Het is hier nl. erg leeg. Het blijkt wederom een mooie en erg afwisselende route te zijn. Toch ontbreekt het "echte gevoel". We zijn dan wel in Nieuw Zeeland maar zijn er nog niet zo echt "in" als voor we naar Nederland vertrokken, het is nu meer als een film die voorbij trekt. We gaan er maar vanuit dan over een paar dagen ook "het gevoel" weer terug is.
Onderweg hebben we nog een enkel buitje en verder veel zon. Maar het is niet echt warm, graadje of 17 met een koude wind. Voor het eerst fiets ik dan ook met een thermoshirt met lange mouw + fleece.
Onderweg nog de Suspension Bridge bewonderd en overheen gelopen. Dit is een lange hangbrug die inmiddels niet meer in gebruik is. 100 m verderop ligt een nieuwe brug. De wind is ons redelijk gunstig gezind vandaag, we hebben vnl. een stevige zijwind. Alleen de laatste 20 km, als we van de kust noordwaarts het binnenland ingaan is het gebeurd met de gunstige wind en deze kilometers zijn dan ook zwaar. We zijn dan ook blij als we in Manapouri aankomen, een dorpje gelegen aan Lake Manapouri en tevens vertrekpunt van de boot naar Doubtful Sound. Na een kop koffie als opwarmer de camping opgezocht. We nemen een cabin want het is inmiddels wel erg fris geworden. Op de camping regelen we ook de excursie voor morgen naar Doubtful Sound.
Maandag 10 maart. Afgelopen nacht was erg koud, 2 graden en volgens horen zeggen was het gras vanochtend wit van de bevroren dauw. Ook in onze zeer eenvoudige cabin (een hutje met een bed en tafel met 2 stoelen) was het koud maar in de slaapzak was het heerlijk warm.
Teven elven worden we door een bus opgepikt bij de camping die ons naar het haventje van Manapouri brengt voor onze excursie naar de Doubtful Sound. Eerst maken we een boottocht van een uur over Lake Manapouri, een heel mooi meer met ontelbare eilandjes en omringd door bergen. Als we aan de andere kant van het meer zijn bezoeken we eerst een grote electriciteitscentrale. Het bijzondere aan deze centrale is dat deze zich 217 m onder het meerniveau bevindt. Met de bus gaan we een lange tunnel in, 217 m naar beneden, waar zich de machinekamer bevindt. Vanaf een platform kijk je in de machinekamer en hier bevinden zich ook allerlei informatiepanelen. Een bijzondere gewaarwording. 
Alles (ook de toegang van de bussen via een hek tot de tunnel) wordt vanuit Twijzel aangestuurd. Twijzel is dus eigenlijk een soort Centrale Commando Post. Nadat we de tunnel hebben verlaten gaat de bus de Wilmot pas (600 m) over. Deze weg, een gravelweg van 22 km, is speciaal in de zestiger jaren aangelegd om de machines voor de bouw van de centrale aan te voeren. I.v.m. de extreme natuurverschijnselen duurde de aanleg van deze weg 2 jaar. De weg voert door een gematigd regenwoud. Het Fjordengebied is een van de natste gebieden van Nieuw Zeeland. Het regent hier 200 dagen per jaar en er valt meer dan 5 meter regen per jaar. Na ca. 45 minuten komen we aan bij het begin van de Doubtful Sound. Hier gaan we aan boord voor een 3 uur durende tocht door de Sound met verschillende uitstapjes naar zij-armen van de Sound. 
Erg mooi, heel veel watervallen, groot en klein, van heel hoog stort het water naar beneden. De Sound mondt uit in de Tasmanzee. Wat vooral veel indruk maakt is het moment waarop de boot alle motoren uit heeft en iedereen wordt verzocht stil te zijn, geen foto's te maken. Je hoort helemaal niets behalve het gekletter van de watervallen. Tegen halfacht 's avonds worden we weer bij de camping afgezet. Het was een mooie dag met zelfs mooi zonnig weer. We hebben het erg getroffen en sluiten deze dag af met een lekker etentje in het restaurant bij de camping.
Dinsdag 4 maart hebben we de reis weer hervat. Om 17.05 begint een lange vliegreis, via Londen, Hongkong, Auckland en Christchurch bereiken we uiteindelijk 6 maart om 16.30 uur Invercargill. We vonden het erg fijn dit keer via Hongkong te vliegen i.p.v. Los Angeles. Nu kunnen we tenminste tijdens de tussenstop rustig de benen strekken op het vliegveld. In Los Angeles was dit niet echt mogelijk. De tussenstop in LA werd vooral gebruikt om omslachtig door de douane te gaan zodat jouw gegevens (vingerafdrukken, foto) in de grote database opgenomen kunnen worden waarna je met z'n allen in een hok gestopt wordt tot je weer het vliegtuig in moet.
Onze fietsen en bagage staan gelukkig nog op de camping. We blijven 2 nachten in Invercargill zodat we wat bij kunnen komen van de reis.
Vrijdag 7 maart lekker uitgeslapen en 's middags Invercargill ingefietst. Een fleece gekocht voor Rene, die was nl. in het vliegtuig blijven liggen, en wat rondgewandeld door de regen.
Zaterdag 8 maart stappen we dan eindelijk om 10.15 uur weer op ons fietsje, gelijk een lange tocht van 85 km naar Tuatupere. De 1e 20 km tot onze koffiestop in Riverton zijn lekker vlak. Van glooiend worden de laatste 20 km weer heuvelachtig maar wel erg mooi, in de verte zie je de bergen van Fjordland al liggen. Fjordland is het grootste natuurpark van Nieuw Zeeland, erg ontoegankelijk. In dit natuurgebied zijn (de naam zegt het al) veel fjorden, o.a. de beroemde Milford Sound en Doubtful Sound (een sound is dus een fjord). Het ligt in de bedoeling deze fjorden de komende dagen te gaan bezoeken.
In Tuatupere nemen we een kamer in een backpackershostel. Het is hier heerlijk rustig en we zitten lekker op een groot gezamenlijk balkon in het zonntje van het uitzicht te genieten. Tot er een bus arriveert die als eindpunt dit hostel heeft. Ook wel weer gezellig om met meerdere mensen te koken en te eten in de gezamenlijke keuken.
Zondag 9 maart is de hostel als we opstaan al weer uitgestorven. Iedereen is reeds om 07.00 uur in de bus gestapt. Het weer ziet er niet echt aanlokkelijk uit, een vreselijk harde wind en er is vannacht en vanochtend veel regen gevallen. Toch om 10.15 maar weer opgestapt voor onze tocht van 80 km naar Manapouri, een fietstocht zonder onderbrekingen want er is onderweg niets te krijgen. Het is hier nl. erg leeg. Het blijkt wederom een mooie en erg afwisselende route te zijn. Toch ontbreekt het "echte gevoel". We zijn dan wel in Nieuw Zeeland maar zijn er nog niet zo echt "in" als voor we naar Nederland vertrokken, het is nu meer als een film die voorbij trekt. We gaan er maar vanuit dan over een paar dagen ook "het gevoel" weer terug is.
Onderweg hebben we nog een enkel buitje en verder veel zon. Maar het is niet echt warm, graadje of 17 met een koude wind. Voor het eerst fiets ik dan ook met een thermoshirt met lange mouw + fleece.
Onderweg nog de Suspension Bridge bewonderd en overheen gelopen. Dit is een lange hangbrug die inmiddels niet meer in gebruik is. 100 m verderop ligt een nieuwe brug. De wind is ons redelijk gunstig gezind vandaag, we hebben vnl. een stevige zijwind. Alleen de laatste 20 km, als we van de kust noordwaarts het binnenland ingaan is het gebeurd met de gunstige wind en deze kilometers zijn dan ook zwaar. We zijn dan ook blij als we in Manapouri aankomen, een dorpje gelegen aan Lake Manapouri en tevens vertrekpunt van de boot naar Doubtful Sound. Na een kop koffie als opwarmer de camping opgezocht. We nemen een cabin want het is inmiddels wel erg fris geworden. Op de camping regelen we ook de excursie voor morgen naar Doubtful Sound.Maandag 10 maart. Afgelopen nacht was erg koud, 2 graden en volgens horen zeggen was het gras vanochtend wit van de bevroren dauw. Ook in onze zeer eenvoudige cabin (een hutje met een bed en tafel met 2 stoelen) was het koud maar in de slaapzak was het heerlijk warm.
Teven elven worden we door een bus opgepikt bij de camping die ons naar het haventje van Manapouri brengt voor onze excursie naar de Doubtful Sound. Eerst maken we een boottocht van een uur over Lake Manapouri, een heel mooi meer met ontelbare eilandjes en omringd door bergen. Als we aan de andere kant van het meer zijn bezoeken we eerst een grote electriciteitscentrale. Het bijzondere aan deze centrale is dat deze zich 217 m onder het meerniveau bevindt. Met de bus gaan we een lange tunnel in, 217 m naar beneden, waar zich de machinekamer bevindt. Vanaf een platform kijk je in de machinekamer en hier bevinden zich ook allerlei informatiepanelen. Een bijzondere gewaarwording. 
Alles (ook de toegang van de bussen via een hek tot de tunnel) wordt vanuit Twijzel aangestuurd. Twijzel is dus eigenlijk een soort Centrale Commando Post. Nadat we de tunnel hebben verlaten gaat de bus de Wilmot pas (600 m) over. Deze weg, een gravelweg van 22 km, is speciaal in de zestiger jaren aangelegd om de machines voor de bouw van de centrale aan te voeren. I.v.m. de extreme natuurverschijnselen duurde de aanleg van deze weg 2 jaar. De weg voert door een gematigd regenwoud. Het Fjordengebied is een van de natste gebieden van Nieuw Zeeland. Het regent hier 200 dagen per jaar en er valt meer dan 5 meter regen per jaar. Na ca. 45 minuten komen we aan bij het begin van de Doubtful Sound. Hier gaan we aan boord voor een 3 uur durende tocht door de Sound met verschillende uitstapjes naar zij-armen van de Sound. 
Erg mooi, heel veel watervallen, groot en klein, van heel hoog stort het water naar beneden. De Sound mondt uit in de Tasmanzee. Wat vooral veel indruk maakt is het moment waarop de boot alle motoren uit heeft en iedereen wordt verzocht stil te zijn, geen foto's te maken. Je hoort helemaal niets behalve het gekletter van de watervallen. Tegen halfacht 's avonds worden we weer bij de camping afgezet. Het was een mooie dag met zelfs mooi zonnig weer. We hebben het erg getroffen en sluiten deze dag af met een lekker etentje in het restaurant bij de camping. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten